Postrzeganie wieczności

Postrzeganie wieczności można opisać jako doświadczenie poważnej zmiany perspektywy fundamentalnej mechaniki stojącej za liniową ciągłością czasu, przechodzącą od przeszłości do teraźniejszości i przyszłości. W tym stanie umysłu wydaje się, że wszystkie punkty na linii czasu istnienia są jednakowo „rzeczywiste” i występują jednocześnie obok siebie. Uważa się, że każdy punkt w czasie istnieje niezależnie od aktualnej pozycji osoby na ogólnej osi czasu, podobnie jak wszystkie punkty w przestrzeni fizycznej utrzymują się niezależnie od lokalizacji obserwatora. Jednak ważne jest, aby zrozumieć, że te wnioski i uczucia nie powinny być przyjmowane na pierwszy rzut oka jako z natury prawdziwe.

Podczas gdy wszystkie chwile są tak samo rzeczywiste, odczuwany jest ukierunkowany upływ czasu, przy czym teraźniejszość zawsze jest chwilą, której aktualnie doświadczamy. Wszystkie chwile w czasie są nadal odczuwane jako połączone ze sobą przez przyczynowość, przeszłość wymaga teraźniejszości, która wymaga przyszłości i tak dalej.

Powszechny wniosek, do którego dochodzi się podczas doświadczenia tego stanu, jest taki, że chociaż czyjeś życie nieuchronnie dobiegnie końca, to najwyraźniej będzie ono trwać wiecznie we własnych ramach czasowych i dlatego jest wieczne, mimo że nie jest nieskończone w swojej długości. Narodziny i śmierć są zatem jedynie początkiem i końcem zakresu czasu, w którym człowiek istnieje wiecznie, jeśli nie wiecznie doświadcza.

Ta nagła zmiana perspektywy wyraźnie kontrastuje ze standardowym postrzeganiem czasu, w którym odczuwa się, że istnieje tylko teraźniejszość, podczas gdy przeszłość już nie istnieje, a przyszłość jeszcze nie istnieje.