Osłabiona pamięć

Osłabiona pamięć jest definiowane jako zahamowanie zdolności osoby do utrzymania funkcjonalnej pamięci krótko- i długoterminowej. Występuje to w sposób, który jest wprost proporcjonalny do spożytej dawki i często zaczyna się od degradacji pamięci krótkotrwałej.

Tłumienie pamięci to proces, który można podzielić na 4 podstawowe poziomy opisane poniżej:

• Częściowa supresja pamięci krótkotrwałej

  Na najniższym poziomie efekt ten polega na częściowej i potencjalnie niespójnej awarii pamięci krótkotrwałej danej osoby. Może powodować takie efekty jak ogólne trudności z utrzymaniem koncentracji, wzrost rozproszenia uwagi i ogólna tendencja do zapominania tego, co się myśli lub mówi.

• Całkowite stłumienie pamięci krótkotrwałej

  Na tym poziomie efekt ten polega na całkowitej porażce pamięci krótkotrwałej danej osoby. Można go opisać jako doświadczenie bycia całkowicie niezdolnym do zapamiętania jakichkolwiek konkretnych szczegółów dotyczących obecnej sytuacji i wydarzeń prowadzących do niej przez dłużej niż kilka sekund. Ten stan umysłu może często powodować pętle myślowe, dezorientację i utratę kontroli, zwłaszcza u osób niedoświadczonych. Na tym poziomie może również stać się niemożliwe śledzenie zarówno rozmów, jak i fabuły większości form mediów.

• Częściowa supresja pamięci długotrwałej

  Na tym poziomie efekt ten polega na częściowej, często przerywanej awarii pamięci długotrwałej danej osoby obok całkowitej awarii jej pamięci krótkotrwałej. Można go opisać jako doświadczenie zwiększonej trudności w przypominaniu sobie podstawowych pojęć i informacji autobiograficznych z pamięci długotrwałej. W połączeniu z całkowitą supresją pamięci krótkotrwałej, tworzy to zmieniony stan, w którym nawet podstawowe zadania stają się trudne lub niemożliwe, ponieważ nie można mentalnie uzyskać dostępu do przeszłych wspomnień, jak je wykonać. Na przykład, możę zająć więcej czasu, aby przypomnieć sobie tożsamość bliskich przyjaciół lub tymczasowo zapomnieć, jak wykonywać podstawowe zadania. Stan ten może wywołać wrażenie doświadczania czegoś po raz pierwszy. Na tym etapie tłumieniu pamięci długotrwałej może towarzyszyć redukcja pewnych wyuczonych cech osobowości, świadomości norm kulturowych i przypominania sobie języków.

• Całkowite stłumienie pamięci długotrwałej

  Na najwyższym poziomie efekt ten polega na całkowitej i trwałej porażce zarówno pamięci długotrwałej, jak i krótkotrwałej danej osoby. Można go opisać jako doświadczenie stania się całkowicie niezdolnym do zapamiętania nawet najbardziej podstawowych pojęć przechowywanych w pamięci długotrwałej danej osoby. Obejmuje to wszystko, począwszy od ich nazwiska, rodzinnego miasta, przeszłych wspomnień, świadomości bycia na narkotykach, czym nawet są narkotyki, czym są istoty ludzkie, czym jest życie, że czas istnieje, czym jest cokolwiek lub że cokolwiek istnieje. Tłumienie pamięci na tym poziomie blokuje wszystkie skojarzenia umysłowe, przywiązane znaczenie, nabyte preferencje i sądy wartościujące, jakie można mieć wobec świata zewnętrznego. Wystarczająco intensywna utrata pamięci wiąże się również z utratą poczucia własnego ja, w którym człowiek nie jest już świadomy swojego istnienia. W tym stanie użytkownik nie jest w stanie przypomnieć sobie całej wyuczonej wiedzy koncepcyjnej o sobie i świecie zewnętrznym i nie doświadcza już wrażenia bycia odrębnym obserwatorem w świecie zewnętrznym. To doświadczenie jest powszechnie określane jako "śmierć ego".

Warto zauważyć, że chociaż tłumienie pamięci jest niejasno podobne w swoich efektach do amnezji, różni się tym, że bezpośrednio tłumi użycie przez daną osobę jej pamięci długo- lub krótkotrwałej, nie hamując zdolności osoby do przypomnienia sobie po fakcie, co wydarzyło się podczas tego doświadczenia. W przeciwieństwie do tego, amnezja nie wpływa bezpośrednio na wykorzystanie pamięci krótko- lub długoterminowej podczas doświadczenia, ale zamiast tego sprawia, że osoba nie jest w stanie przypomnieć sobie wydarzeń po tym, jak to się stało. Osoba doświadczająca tłumienia pamięci nie może uzyskać dostępu do swojej istniejącej pamięci, podczas gdy osoba z amnezją wywołaną lekami nie może prawidłowo przechowywać nowych wspomnień. W związku z tym osoba doświadczająca amnezji może nie sprawiać wrażenia, że to robi, ponieważ często może prowadzić normalne rozmowy i wykonywać złożone zadania. Inaczej jest w przypadku tłumienia pamięci.

Najbardziej znaczącym aspektem całkowitego wyparcia pamięci długotrwałej (poziom 4) jest sposób, w jaki tłumi ono zdolność do przywoływania i rozumienia informacji konceptualnych związanych z poczuciem własnej wartości i tożsamości. Doświadczenie to nazywane jest potocznie śmiercią ego i jego występowanie jest dobrze udokumentowane w całej współczesnej subkulturze psychonautów. Warto jednak zauważyć, że ten nieformalny termin "śmierci ego" lub "rozpuszczenia ego" jest również powszechnie używany w odniesieniu do stanów wysokiego poziomu jedności i wzajemnego połączenia.

Całkowite stłumienie pamięci może skutkować głębokim doświadczeniem, że pomimo pozostawania w pełni świadomym, nie ma już "ja" doświadczającego czyjegoś wejścia sensorycznego; jest tylko wejście sensoryczne takie, jakie jest i samo w sobie. To tłumi w przeciwnym razie prawie stałe uczucie w życiu na jawie bycia oddzielnym obserwatorem oddziałującym z zewnętrznym światem. Chociaż śmierć ego niekoniecznie zamyka świadomość wszystkich procesów umysłowych, usuwa uczucie bycia myślicielem lub przyczyną swoich procesów umysłowych. Często powoduje poczucie przetwarzania pojęć z neutralnej perspektywy, całkowicie nieskażonej wspomnieniami z przeszłości, wcześniejszymi doświadczeniami, kontekstami i uprzedzeniami.