Halucynacje zewnętrzne

Halucynacja zewnętrzna jest definiowana jako percepcja halucynacji wzrokowej, która płynnie ukazuje się w środowisku zewnętrznym, tak jakby rzeczywiście miała miejsce. Stanowi to wyraźny kontrast z halucynacjami wewnętrznymi, takimi jak sny, które występują wyłącznie w wyobrażonym środowisku i zazwyczaj można je oglądać tylko przy zamkniętych oczach.

Ten efekt może przejawiać się na 4 różnych poziomach intensywności opisanych poniżej:

• Przelotne halucynacje - Na najniższym poziomie zewnętrzne halucynacje zazwyczaj składają się z ruchu w polu widzenia peryferyjnego i słabo zdefiniowanych przelotnych halucynacji, które znikają, gdy osoba mrugnie.
• Nie jasno zdefiniowane halucynacje - Na tym poziomie halucynacje są widoczne w bezpośredniej linii wzroku, ale nie są w pełni zdefiniowane w swoim wyglądzie. Oznacza to, że chociaż są widoczne, nie wyglądają na całkowicie szczegółowe i często są bardzo rozmazane lub półprzezroczyste jeśli w ogóle są w jakimś kolorze.
• Częściowo zdefiniowane halucynacje - Na tym poziomie halucynacje stają się wystarczająco wyraźne w ich szczegółach i wyrazistości, aby wykraczać poza przezroczyste, bezbarwne lub rozmyte przejawy. Jednak nadal pozostają nieprzekonujące i nie do końca odpowiadają szczegółom codziennego życia.
• W pełni zdefiniowane halucynacje - Na tym poziomie halucynacje stały się całkowicie realistyczne i rzadko znikają tylko dlatego, że osoba mruga. Są teraz zdolne do całkowicie przekonującego i fotorealistycznego wyglądu, a ich zachowanie staje się znacznie bardziej realistyczne. Dodatkowo mogą stać się wystarczająco liczne, aby w pełni pochłonąć całe otoczenie osoby.

Oprócz specyficznego systemu poziomowania istnieją również pewne czynniki środowiskowe, które bezpośrednio zmieniają zarówno prawdopodobieństwo pojawienia się zewnętrznych halucynacji jak i poziom szczegółowości z jakim są one renderowane. Na przykład im bardziej osoba nie jest zaznajomiona ze środowiskiem zewnętrznym, tym bardziej prawdopodobne jest, że ten efekt się zamanifestuje. Zaśmiecone obszary mają tendencję do wytwarzania większej liczby halucynacji zewnętrznych, a ilość światła w pomieszczeniu jest odwrotnie proporcjonalna do ich intensywności, przy czym mniej światła prowadzi do znacznie większej liczby halucynacji, a więcej światła do mniej, choć bardziej szczegółowych halucynacji.

Treść tych zewnętrznych halucynacji można dalej podzielić na cztery odrębne podskładniki. Są one opisane i udokumentowane w osobnych, dedykowanych artykułach, z których każdy wymieniono poniżej:

• Jednostki autonomiczne
• Aktywacja obiektu
• Perspektywa halucynacja
• Scenariusze i fabuły
• Ustawienia, scenerie i krajobrazy
• Cień ludzie

Warto zauważyć, że treść, styl i ogólne zachowanie zewnętrznej halucynacji często w dużej mierze zależy od stanu emocjonalnego osoby, która jej doświadcza. Na przykład osoba stabilna emocjonalnie i ogólnie szczęśliwa będzie zwykle bardziej podatna na doświadczanie halucynacji neutralnych, interesujących lub pozytywnych. Natomiast osoba, która jest niestabilna emocjonalnie i ogólnie nieszczęśliwa, będzie zwykle bardziej podatna na doświadczanie złowrogich, wywołujących strach i negatywne halucynacje.

Zewnętrznym omamom często towarzyszą inne zbiegające się efekty, takie jak majaczenie, halucynacje wewnętrzne i urojenia. Najczęściej wywoływane są pod wpływem dużych dawek związków deliriantycznych, takich jak DPH, bieluń i benzydamina. Mogą jednak również występować rzadziej pod wpływem psychedelików, dysocjacji, psychozy stymulacyjnej i deprywacji snu.