Śmierć ego
Śmierć ego - jest definiowane jako zahamowanie zdolności osoby do utrzymania funkcjonalnej pamięci krótko i długoterminowej. Dzieje się to w sposób wprost proporcjonalny do spożytej dawki i często zaczyna się od degradacji pamięci krótkotrwałej.
Utrata ego to proces, który można podzielić na 4 podstawowe poziomy opisane poniżej:
- Częściowe tłumienie pamięci krótkotrwałej - Na najniższym poziomie efekt ten jest częściowym i potencjalnie niespójnym uszkodzeniem pamięci krótkotrwałej osoby. Może powodować takie skutki, jak ogólna trudność w utrzymaniu koncentracji, wzrost rozpraszania uwagi i ogólna tendencja do zapominania tego, co się myśli lub mówi.
- Całkowite tłumienie pamięci krótkotrwałej - Na tym poziomie efekt ten jest całkowitym uszkodzeniem pamięci krótkotrwałej danej osoby. Można to opisać jako doświadczenie całkowitej niezdolności do zapamiętania jakichkolwiek szczegółów dotyczących obecnej sytuacji i wydarzeń do niej prowadzących przez ponad kilka sekund. Ten stan umysłu może często skutkować pętlami myślowymi, dezorientacją, dezorientacją i utratą kontroli, szczególnie u osób niedoświadczonych. Na tym poziomie może również stać się nie możliwe śledzenie zarówno rozmów, jak i fabuły większości mediów.
- Częściowe tłumienie pamięci długotrwałej - Na tym poziomie efekt ten jest częściową, często przerywaną niewydolnością pamięci długotrwałej osoby, oprócz całkowitego braku pamięci krótkotrwałej. Można to opisać jako doświadczenie zwiększonej trudności przywoływania podstawowych pojęć i informacji autobiograficznych z pamięci długotrwałej. W połączeniu z całkowitym stłumieniem pamięci krótkotrwałej tworzy odmienny stan, w którym nawet podstawowe zadania stają się trudne lub niemożliwe, ponieważ nie można mentalnie uzyskać dostępu do przeszłych wspomnień o tym, jak je wykonać. Na przykład dłuższy czas może zająć przypomnienie sobie tożsamości bliskich przyjaciół lub chwilowo zapomnieć, jak wykonywać podstawowe zadania. Ten stan może stworzyć wrażenie doświadczania czegoś po raz pierwszy. Na tym etapie tłumieniu pamięci długotrwałej może towarzyszyć zmniejszenie pewnych wyuczonych cech osobowości, świadomości norm kulturowych i przywoływania języka.
- Całkowite tłumienie pamięci długotrwałej - Na najwyższym poziomie efekt ten jest całkowitym i uporczywym uszkodzeniem zarówno pamięci długoterminowej, jak i krótkotrwałej. Można to opisać jako doświadczenie całkowitej niezdolności do zapamiętania nawet najbardziej podstawowych pojęć przechowywanych w pamięci długotrwałej osoby. Obejmuje to wszystko, począwszy od ich imienia, rodzinnego miasta, przeszłych wspomnień, świadomości bycia pod wpływem narkotyków, czym w ogóle są narkotyki, kim są ludzie, czym jest życie, że czas istnieje, czym cokolwiek jest lub że cokolwiek istnieje. Tłumienie pamięci na tym poziomie blokuje wszelkie mentalne skojarzenia, przywiązane znaczenie, nabyte preferencje i osądy wartościujące, jakie można mieć wobec świata zewnętrznego. Wystarczająco intensywna utrata pamięci wiąże się również z utratą poczucia siebie, w którym nie jest się już świadomym własnego istnienia. W tym stanie użytkownik nie jest w stanie przypomnieć sobie całej wyuczonej wiedzy pojęciowej o sobie i świecie zewnętrznym i nie doświadcza już wrażenia bycia oddzielnym obserwatorem w świecie zewnętrznym. To doświadczenie jest powszechnie określane jako „śmierć ego”.
Warto zauważyć, że chociaż tłumienie pamięci jest niejasno podobne w swoich skutkach do amnezji, różni się tym, że bezpośrednio tłumi korzystanie z pamięci długoterminowej lub krótkotrwałej, nie hamując zdolności osoby do przypomnienia sobie, co wydarzyło się później podczas tego doświadczenia. W przeciwieństwie do tego, amnezja nie wpływa bezpośrednio na wykorzystanie czyjejś pamięci krótko lub długoterminowej podczas jej doświadczenia, ale zamiast tego sprawia, że osoba nie jest w stanie przypomnieć sobie wydarzeń po tym, jak minie. Osoba doświadczająca utracanie ego nie może uzyskać dostępu do istniejącej pamięci, podczas gdy osoba z amnezją wywołaną narkotykami nie może prawidłowo przechowywać nowych wspomnień. W związku z tym osoba doświadczająca amnezji może oczywiście nie wyglądać na to, ponieważ często może prowadzić normalne rozmowy i wykonywać złożone zadania. Inaczej jest w przypadku utraty ego.
